STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Nadstawiłam uszu, żeby wyłapać odgłos jego cichnących kroków, ale
nic nie przerwało ciszy - wiatr zniknął bez śladu, tylko gdzieś daleko
w górze śpiewały witające nowy dzień ptaki.
Skuliwszy się w swoich kurtkach, oparłam się o Edwarda. Przez
dłuższy czas żadne z nas nie zabrało głosu.
- Jak długo jeszcze? - spytałam.
- Alice powiedziała Samowi, że jeszcze jakaś godzina.
- Trzymamy się razem. Choćby nie wiem co.
- Choćby nie wiem co — powtórzył ze ściśniętym gardłem.
- Ja też się o nich strasznie boję.
- Wiedzą, jak o siebie zadbać — pocieszył mnie, starając się lepiej
panować nad brzmieniem swojego głosu. — Zły jestem tylko, że
omija mnie cała zabawa.
Zabawa. Jazda. Zjeżyłam się. Objął mnie ramieniem.
- Nic się nie martw - polecił mi, a potem pocałował mnie
w czoło.
Jakby było to możliwe!
- Jasne - burknęłam. - Już się robi.
- Chcesz, to odwrócę twoją uwagę od tego, co tam się będzie
działo.
Przesunął zimnym opuszkiem palca po moim policzku. Zadrżałam
odruchowo - poranek był, mimo wszystko, dość chłodny.
- Może jeszcze nie teraz - odpowiedział sam sobie, cofając rękę.
- Są inne sposoby na odwrócenie mojej uwagi.
- Jakieś propozycje?
scandalous
An43 + Eleonora