STEPHENIE MEYER Zaćmienie

nie zaszkodzić. Było tak ciemno, że nie widziałam twarzy, ale w jego
glosie słychać było troskę, niezdecydowanie i frustrację.
- Może... - zaczął.
- Nie, n-n-nic mi nie jest, n-n-naprawdę. Nie chcę w-w-wy-
chodzić na dwór.
Usiłował mnie namówić do opuszczenia kryjówki już z tuzin razy, ale
myśl o opuszczeniu namiotu mnie przerażała. Jeśli było mi tak zimno
tu, w środku, gdzie nie wiał przecież wiatr, to wolałam sobie nawet
nie wyobrażać, jak miałam się czuć podczas biegu.
Poza tym nie po to spędziliśmy całe popołudnie, zastawiając pułapkę.
Co, gdybyśmy nie zdążyli wrócić do namiotu po burzy? Co, jeśli
burza wcale nie miała się skończyć przed bitwą? Przenosiny w inne
miejsce nie miały sensu. Jedną noc byłam w stanie przecierpieć.
Przestraszyłam się, że śnieg przesłoni celowo pozostawione przeze
mnie ślady, ale Edward zapewnił mnie, że nowonarodzeni wychwycą
mój trop bez trudu.
- Czy mogę ci jakoś pomóc? - spytał błagalnie.
Pokręciłam przecząco głową.
Moich uszu dobiegł smutny skowyt Jacoba.
- M-m-mówiłam ci, ż-ż-żebyś sobie poszedł! - zawołałam.
- To o ciebie się martwi, nie o siebie - przetłumaczył Edward, —
Jemu zimno nie dokucza. W odróżnieniu od ciebie, ma ciałc
przystosowane do takich warunków.
- P-p-po...
scandalous
An43 + Eleonora