STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Jacob przyspieszył. Biegł teraz, dając z siebie wszystko, nie
odrywając przy tym wzroku od podłoża. Wtuliłam się w jego pierś,
zapominając o swoich wcześniejszych obiekcjach, byle tylko skryć się
przed nieproszonymi płatkami śniegu.
Zaledwie kilka minut później znaleźliśmy się od zawietrzne strony
skalistego wzniesienia i naszym oczom ukazał się niewielki namiot,
rozbity w jak najbardziej osłoniętym od wiatru miejscu Białych
drobinek było coraz więcej, ale silne podmuchy nie po zwalały opaść
im na ziemię.
Zastaliśmy Edwarda przechadzającego się nerwowo w tam i z
powrotem po ograniczonej przestrzeni przed namiotem.
- Bella! - zawołał z nieskrywaną ulgą.
Jego sylwetka na ułamek sekundy rozmyła się w powietrzu, że by
zmaterializować się u mojego boku. Z grymasem dezaprobat; na
twarzy Jacob postawił mnie na ziemi. Edward zignorował go i porwał
mnie w objęcia.
- Dziękuję - powiedział do niego nad moją głową. Poznałam
po tonie jego głosu, że nie kieruje nim tylko kurtuazja. - Myśląlem, że
zajmie wam to więcej czasu. Jestem naprawdę wdzięczny za ten
pośpiech.
Obróciłam się, żeby zobaczyć reakcję Jacoba. Wzruszył tylko
ramionami, ani trochę nie sprawiając wrażenia przyjaźnie
nastawionego.
scandalous
- Niech Bella się schowa. Zaraz rozpęta się tu piekło - włosy już
stają mi dęba na karku. Dobrze zamocowałeś ten na miot?
An43 + Eleonora