STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Uśmiechnął się, żeby podnieść mnie na duchu.
- Bo się pogodziłem. Naprawdę, nie jest tak źle. Czasami to
w ogóle jest super - na przykład, ta bitwa jutro, supersprawa. Ale
na początku czułem się tak, jakby z dnia na dzień wzięli mnie do
wojska i wysłali na wojnę, a ja nawet nie wiedziałem, że jest taka
wojna. Rozumiesz, nie miałem wyboru, nie miałem jak przed tym
uciec. A teraz... -Wzruszył ramionami. - Nawet się cieszę. Mamy
robotę do wykonania. Po co wierzyć, że kto inny wszystkiego
dopilnuje, skoro sami możemy się tym zająć?
Ku swojemu zaskoczeniu, poczułam do niego nagle głęboki szacunek.
Okazał się być o wiele bardziej dojrzały, niż się spodziewałam.
Dostrzegłam też w nim coś nowego - coś, co zauważyłam także na
ognisku u Billy'ego - wrodzoną godność, bijący od jego osoby
majestat.
- Wódz Jacob - szepnęłam, uśmiechając się na dźwięk tych
dwóch słów wypowiedzianych jedno po drugim.
Wywrócił oczami.
Dokładnie w tym samym momencie gwałtowny podmuch zatrząsł
otaczającymi nas drzewami silniej niż poprzednie, przynosząc z sobą
chłodne powietrze rodem chyba prosto z lodowca. Od zbocza góry
odbił się echem odgłos pękającego drewna. Chociaż światło słoneczne
słabło z każdym metrem pokonywanym przez olbrzymią ciemną
chmurę, dostrzegłam, że wokół zaroiło się od wirujących białych
plamek.
scandalous
An43 + Eleonora