STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- Nie, to nie to. Sądzę, że jest ci łatwiej ze mną przebywać,
kiedy nie jestem człowiekiem, bo nie musisz wtedy udawać, że ci
się nie podobam.
Mimowolnie rozdziawiłam usta, ale zaraz zamknęłam je i
zazgrzytałam zębami. Usłyszawszy to, Jacob znowu się uśmiechnął.
Zanim znowu się odezwałam, musiałam wziąć głębszy oddech.
- Nie, nie. Jestem prawie w stu procentach przekonana, że to
dlatego, że nie możesz wtedy mówić.
Westchnął.
- Nie męczy cię to ciągle oszukiwanie samej siebie? Nie ma szans,
żebyś nie zdawała sobie sprawy, jak na ciebie działam.
- Jacob, ty na wszystkich działasz. Nie zapominaj, że jesteś
olbrzymim potworem, który zupełnie nie szanuje cudzej przestrzeni
osobistej.
- Robisz się przy mnie spięta. Ale tylko wtedy, kiedy jestem
człowiekiem. Kiedy jestem wilkiem, czujesz się przy mnie bardziej
swobodnie.
- Bycie spiętym i bycie poirytowanym to nie to samo.
Przyglądał mi się przez dobrą minutę. Z jego twarzy znikło
rozbawienie. Nastroszył brwi, aż jego oczy zrobiły się czarne w ich
cieniu. Chociaż zmniejszył tempo do spacerowego, oddychał coraz
szybciej. Powoli zbliżył twarz do mojej.
Wpatrywałam się w niego hardo, wiedząc doskonale, co ma zamiar
zrobić.
scandalous
- Droga wolna - stwierdziłam. - To twoja szczęka.
An43 + Eleonora