STEPHENIE MEYER Zaćmienie

okazała się być bliżej mojej, niż myślałam. Zobaczyłam dokładnie
wszystkie cętki w jego złotych oczach, a na policzkach poczułam
powiew jego oddechu.
Dowcipna riposta, którą miałam na końcu języka, wyleciała mi z
głowy. Ba, nie pamiętałem nawet, jak się nazywam.
Nie dał mi szansy na wyjście z tego stanu.
Gdybym tylko mogła, całowanie Edwarda zajmowałoby mi większą
cześć dnia. Niczego innego, czego doświadczyłam w życiu, nie
dawało się z tym porównać. Miał takie cudowne wargi: twarde i
zimne jak marmur, ale jednocześnie niesłychanie delikatne.
Nieczęsto miałam okazję oddawać się swojej ulubionej czynności,
więc Edward nieco mnie zaskoczył, wplatając mi palce we włosy, i
przyciągnął moją twarz do swojej. Objęłam go za szyję, żałując, że nie
jestem silniejsza - dość silna, by nie był w stanie mi się wyrwać. Jedna
z jego rąk powędrowała w dół i zatrzymawszy się na moich łopatkach,
przycisnęła mnie jeszcze mocniej do jego kamiennej piersi. Bił od
scandalous
niego taki chłód, że czułam go nawet przez gruby sweter, który miał
na sobie. Zadrżałam, ale nie z zimna, tylko z zadowolenia, ze
szczęścia - niestety, Edward źle to zinterpretował i mięśnie
otaczających mnie ramion zaczęły się rozluźniać.
Wiedziałam, że mam tylko kilka sekund, zanim, wzdychając,
odepchnie mnie delikatnie od siebie, a potem powie coś w rodzaju, że
starczy już tego ryzyka jak na jedno popołudnie. Starając się jak
najlepiej wykorzystać te resztki pieszczoty, przywarłam do niego
całym ciałem, wypełniając sobą szczelnie dzielącą nas przestrzeń.
An43 + Eleonora