STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Włożył kurtkę, żeby mieć wolne ręce.
- No to chodź.
Z grymasem na twarzy zrobiłam kroczek w jego kierunku.
Pochylił się i jednym ruchem podciął mi nogi na wysokości kolan, po
czym złapał mnie drugą ręką, zanim uderzyłam głową o ziemię.
- Kretyn - mruknęłam.
Kiedy w odpowiedzi zachichotał, biegł już wśród drzew.
Przemieszczał się ze stalą prędkością, którą zwykły człowiek mógłby
bez trudu rozwinąć podczas energicznego joggingu — tyle, że na
pozbawionej setek przeszkód równinie i bez
pięćdziesięciokilogramowego obciążenia.
- Nie musisz biec. Tylko się zmęczysz.
- Bieganie mnie nie męczy - powiedział. Oddychał równo, jak
maratończyk. - Poza tym już niedługo zrobi się zimno. Mam nadzieję,
że jak dotrzemy na miejsce, ten twój już wszystko tam rozstawi.
Poklepałam palcem materiał jego kurtki. Składała się z kilku grubych
warstw.
- Myślałam, że niepotrzebne ci teraz takie rzeczy.
I dobrze myślałaś. To dla ciebie ją przyniosłem, w razie gdybyś nie
była przygotowana. — Zerknął na tę, którą miałam na sobie, niemalże
zawiedziony, że już mnie zaopatrzono. - Nie podoba mi się ta pogoda.
To nie jest normalne. Zauważyłaś, że w lesie nie ma żadnych
zwierząt?
- Nie, nie za bardzo.
scandalous
An43 + Eleonora