STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Wziął mnie za rękę - lewą, bo prawa była w jeszcze gorszym stanie,
wciąż w usztywnieniu — i poprowadził mnie ku przeciwległemu
krańcowi polany.
- Gdzie mamy zbiórkę? - spytałam.
- Właśnie tam.
Kiedy wskazał na ścianę drzew, z lasu, jak na zawołanie, wyłonił się
Jacob.
Nie wiedzieć, czemu, zaskoczyło mnie to, że był w swojej ludzkiej
postaci. Wypatrywałam olbrzymiego rdzawobrązowego wilka.
Wydal mi się wyższy niż przy naszym ostatnim spotkaniu -chyba
podświadomie miałam nadzieję zobaczyć nie jego, ale sympatycznego
wyrostka, z którym się dawniej przyjaźniłam i który nigdy niczego nie
komplikował. Ręce miał złożone na nagiej piersi, a w jednej z pięści
trzymał kurtkę. Przyglądał nam się z wystudiowaną obojętnością.
Kąciki ust Edwarda wygięły się ku dołowi.
- Ech, można to było jakoś inaczej obmyślić.
— Już za późno — mruknęłam ponuro.
Westchnął.
- Cześć, Jake - przywitałam się, kiedy podeszliśmy bliżej.
- Cześć.
- Dzień dobry - odezwał się Edward.
Jacob podarował sobie kurtuazję i od razu przeszedł do rzeczy.
— To dokąd mam ją zanieść?
Edward wyciągnął z bocznej kieszeni plecaka mapę i podał mu ją.
Jacob rozłożył ją w powietrzu.
scandalous
An43 + Eleonora