STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Zamierzałam też pójść o jeden krok dalej i zamiast starych dżinsów
włożyć stary dres. A co do samej ceremonii, z pewnością nie miała
trwać zbyt długo - zakładałam, że góra piętnaście minut. Tyle to
chyba mogłam wytrzymać.
Co najważniejsze, po wszystkim Edward miał spełnić daną mi
obietnicę. Postanowiłam skoncentrować się właśnie na tym, a
zapomnieć o całej reszcie.
Powiedział, że nie muszę nikogo powiadamiać, i miałam zamiar
trzymać go za słowo. Oczywiście, głupia, nie pomyślałam o Alice.
Cullenowie wrócili jeszcze przed południem i w domu od razu
zapanowała atmosfera jak w sztabie generalnym, co przypomniało mi
o tym, że zbliżał się nieubłaganie dzień bitwy.
Alice wydawała się być w złym humorze, co nie zdarzało się jej
często. Przypuszczałam, że wciąż frustruje ją niekompletność jej
wizji, bo pierwsze, co miała do powiedzenia Edwardowi, dotyczyło
właśnie współpracy z wilkami.
- Sądzę - przyznała się do braku pewności z wyraźną niechęcią -
że powinniście spakować ciepłe ubrania. Nie widzę dokładnie, gdzie
się znajdujecie, bo planujecie spędzić popołudnie w towarzystwie tego
psa, ale zbiera się już na burzę, a w tamtym rejonie pojawi się
wyjątkowo gwałtowna.
Edward pokiwał głową.
- W górach będzie padał śnieg - ostrzegła go.
- Śnieg? Hm - mruknęłam pod nosem. Na Boga jedynego, był
środek czerwca!
scandalous
An43 + Eleonora