STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- „Nie sądzę" - prychnęłam. - Widzisz, sam nie masz pewności. Ja
mam swoją teorię, a ty masz swoją.
- Zgadza się. I nie mam zamiaru przejść do praktyki. Naprawdę
wierzysz, że naraziłbym cię z rozmysłem aż na takie ryzyko?
Długo patrzyłam mu prosto w oczy. Nie było w nich ani odrobiny
gotowości do pójścia na kompromis, ani odrobiny niezdecydowania.
- Błagam - szepnęłam w końcu w desperacji. - To moje
największe marzenie. Proszę.
Czując się pokonana, zacisnęłam powieki w oczekiwaniu na kolejne
„nie".
Ale się go nie doczekałam. Milczał. W dodatku znowu nie oddychał
miarowo.
Otworzyłam oczy. Wyglądał na kogoś w rozterce.
- Proszę - powtórzyłam. Serce zabiło mi mocniej. Zaczęłam
mówić bez ładu i składu, byle tylko wykorzystać to, że Edward jednak
się waha. - Nie potrzebuję żadnych zapewnień, żadnych gwarancji.
Jeśli ci nie wyjdzie, trudno. Po prostu zobaczymy, jak to będzie. Jedno
podejście. A w zamian - zagalopowywałam się - spełnię każde twoje
życzenie. Wyjdę za ciebie za mąż. Pozwolę ci zapłacić za Dartmouth i
nie pisnę ani słówkiem, jeśli kogoś przekupisz, żebym się tam dostała.
Możesz mi nawet kupić wyścigowy wóz, jeśli cię to tylko
uszczęśliwi! Błagam...
Lodowate ramiona zacisnęły się wokół mnie z jeszcze większą siłą, a
wargi Edwarda znalazły się tuż przy moim uchu. Zadrżałam, czując na
skórze mroźny powiew jego oddechu.
scandalous
An43 + Eleonora