STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- Nie sądzę.
Oderwawszy rękę od mojego policzka, sięgnął szybkim ruchem po
coś poza zasięgiem mojego wzroku. To coś chrupnęło i rama łóżka
zadygotała.
Podsunął mi pod nos niewielki ciemny przedmiot. Był to metalowy
kwiat - jedna z róż, które zdobiły ażurowy baldachim i podpierające
go paliki. Na moment mój ukochany ścisnął go w dłoni, przesłaniając
palcami, a potem bez słowa je wyprostował.
Zamiast kwiatu trzymał teraz nieforemną grudkę, odcisk wnętrza
swojej dłoni, jakby ornament nie był wykonany z żelaza, tylko z
plasteliny. Ledwie zdążyłam przyjrzeć się bryłce, kiedy zmieniła się w
kupkę czarnego pyłu.
Spojrzałam na Edwarda spode łba.
- Nie to miałam na myśli. Dobrze wiem, jaki jesteś silny. Nie
musisz niszczyć mebli, żeby to zademonstrować.
- To co miałaś na myśli? - spytał zasępiony, ciskając garścią pyłu
o ścianę. Odgłos, jaki wydały spadające na ziemię drobiny,
przypominał szmer deszczu.
Przyglądał się uważnie, jak staram się objaśnić mu swoją tezę.
- Oczywiście mógłbyś mi zrobić krzywdę, gdybyś tylko chciał...
Ale ty nie chcesz zrobić mi krzywdy. Nie chcesz tego tak bardzo, że
nic nie może mi się przy tobie stać.
scandalous
Zaczął kręcić przecząco głową, jeszcze zanim skończyłam.
- Nie sądzę, żeby tak to działało, Bello.
An43 + Eleonora