STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- Nawet jeśli przyjdzie mi do głowy zabić Charliego, albo na pić
się krwi Jacoba czy Angeli, czy kto mi się tam nawinie? Ni wmówisz
mi, że to wciąż będę ja.
- Ta faza szybko minie. A o psiej krwi na pewno nie zamarzysz, to
ci gwarantuję. - Udał, że się wzdryga. - Takie paskudztwo. Nawet
amok nowonarodzonych ma swoje granice.
Zignorowałam tę próbę oderwania mnie od tematu przemian.
- Ale tego właśnie będę pragnąć przede wszystkim, prawda?
drążyłam. - Krwi, krwi i jeszcze raz krwi.
- To, że jeszcze żyjesz, jest najlepszym dowodem na to, że to
nieprawda.
- Ponad osiemdziesiąt lat później — przypomniałam mu. — Ale ja
myślę o stronie fizycznej. Psychicznie, wiem, że zdołam być sobą -
kiedyś tam. Ale moja fizjologia już nigdy nie będzie taka sa ma -
wszystko będę musiała podporządkować zaspokajani: głodu.
Nie odpowiedział.
- Więc nie możesz zaprzeczyć, że się zmienię - ciągnęłam, nie
napotykając na opór. - Teraz moje ciało jest całe nastawione na ciebie.
Zaspokajanie głodu czy pragnienia, oddychanie, to wszystko jest na
dalszych miejscach. Mój mózg, być może, ustawia sobie priorytety w
bardziej rozsądnej kolejności, ale ciało...
Przekręciłam głowę, żeby pocałować go w rękę.
Wziął głęboki wdech. Zdziwiłam się, usłyszawszy, że zadrżała mu
przy tym szczęka.
scandalous
- Bello, mógłbym cię zabić - wyszeptał.
An43 + Eleonora