STEPHENIE MEYER Zaćmienie

znów wziął mnie na ręce i pomknął po schodach jak wicher.
Postawiwszy mnie na progu, rzucił się do szafy.
Wrócił do mnie, zanim zdążyłam mrugnąć, ale minęłam go obojętnie i
podeszłam do jego wielkiego złotego łóżka. Wczołgawszy się na sam
jego środek, podciągnęłam kolana pod brodę i owinęłam nogi rękami.
- Okej - westchnęłam. Skoro znalazłam się już tam, gdzie
planowałam, mogłam sobie pozwolić na strojenie fochów. - No,
pokaż, co tam masz.
Znowu się zaśmiał.
Wdrapał się na łóżko, żeby usiąść koło mnie. Serce zabiło mi szybciej,
zupełnie gubiąc rytm. Przy odrobinie szczęścia Edward miał
pomyśleć, że reaguję tak, bo nie lubię, jak daje mi prezenty.
- Nie kupiłem tego - przypomniał surowym tonem.
Ujął mnie za lewy nadgarstek i przez sekundę manipulował przy
wiszącej na nim bransoletce. Kiedy mnie puścił, zaciekawiona
podniosłam dłoń do oczu. Po przeciwnej stronie łańcuszka niż
scandalous
miniaturowy wilk wisiało teraz kryształowe serduszko. Iskrzyło się
cudnie mimo panującego w pokoju półmroku, bo jego niezliczone
i fasetki wyłapywały najlichsze nawet promienie światła. Z wrażenia
wciągnęłam głośno powietrze do płuc.
- Należało do mojej matki. - Edward wzruszył ramionami, żeby
podkreślić, że to nic takiego. - Odziedziczyłem po niej sporo
podobnych drobiazgów. Wcześniej dałem już kilka Esme i Alice,
więc nie możesz protestować, że cię jakoś specjalnie wyróżniam.
Uśmiechnęłam się smutno, słuchając jego zapewnień.
An43 + Eleonora