STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Im dłużej to trwało, tym większy był mój optymizm. Dawkowałam go
sobie ostrożnie, ale jednak dawkowałam. Może miało się udać? Może
dążąc do tego, czego pragnęłam, miałam napotkać mniej trudności,
niż się spodziewałam?
Oczywiście były to tylko moje pobożne życzenia. Śmiejąc się cicho,
Edward odsunął mnie od siebie, choć nadal nie wypuszczał mnie z
objęć. Zatonęłam w jego złotych oczach.
- Witaj w domu - powiedział ciepło.
- Co za miłe powitanie - szepnęłam zadyszana.
Postawił mnie delikatnie na ziemi. Objęłam go za szyję i przywarłam
do niego całym ciałem. Nie chciałam, żeby dzielił nas choćby
centymetr.
- Mam coś dla ciebie - oznajmił, niby to ot tak.
- Naprawdę?
- Pamiętasz naszą rozmowę o prezentach? Mówiłaś, że coś z
drugiej ręki może być.
-Ach, tak. Rzeczywiście, chyba coś takiego mówiłam. Zaśmiał się,
widząc, że i tak mam opory.
- Mam to u siebie w pokoju. Przynieść tu, na dół?
I odebrać mi szansę trafienia tak wcześnie do jego sypialni?
- Chodźmy razem - zaproponowałam przebiegle, biorąc go za
rękę.
scandalous
Nie mógł się widocznie doczekać, aż wręczy mi mój „używany"
prezent, bo zamiast cierpliwie przejść się ze mną w ludzkim tempie,
An43 + Eleonora