STEPHENIE MEYER Zaćmienie

koło mnie na miejscu pasażera, walcząc z rozbawieniem, jakie
wywoływało w nim moje ślimacze tempo. O dziwo, nie upierał się
jednak, żeby przejąć ode mnie kierownicę, jakby uznał, że taka
prędkość pasuje do czekającego nas romantycznego wieczoru.
Kiedy zajechaliśmy na podjazd, słońce zdążyło się już skryć za
horyzontem, ale otaczająca dom łąka skąpana była w blasku, bo w
każdym oknie pozostawiono palące się światła.
Ledwie zgasiłam silnik, Edward stał już na zewnątrz przy moich
drzwiczkach. Jedną ręką wyciągnął mnie z szoferki, tuląc do siebie,
drugą zaś sięgnął po torbę i zarzucił ją sobie na plecy. Jego wargi
odszukały moje w tym samym momencie, w którym celnym
kopniakiem zatrzasnął drzwiczki.
Nie przestając mnie całować, przesunął mnie nieco wyżej, żeby
obojgu nam było wygodniej, po czym ruszył w kierunku domu.
Czy drzwi wejściowe były otwarte? Nie zwróciłam na to uwagi. W
każdym razie jakoś znaleźliśmy się w środku. Zakręciło mi się w
scandalous
głowie, bo zapomniałam na moment, że muszę oddychać.
Nie przeraził mnie bynajmniej ten wybuch czułości. W niczym nie
przypominał ostatniego, kiedy to, pomimo tego, że Edward się
kontrolował, wyczuwałam, jak bardzo jest spanikowany. Teraz
całował mnie, nie drżąc ze strachu, lecz z entuzjazmem — wydawał
się być równie podekscytowany, co ja tym, że będziemy mogli cały
wieczór skupić się wyłącznie na sobie. Stojąc wciąż przy wejściu, nie
puszczał mnie przez dobre kilka minut. Jego chłodne wargi były
wyjątkowo łapczywe - chyba pilnował się mniej niż zwykle.
An43 + Eleonora