STEPHENIE MEYER Zaćmienie

miało się rozstrzygnąć w ciągu nadchodzących czterdziestu ośmiu
godzin — ta myśl niemalże podnosiła mnie na duchu.
Edward nakazał mi się rozluźnić i zamierzałam się poważnie
przyłożyć do spełnienia jego prośby.
- Czy mogłabyś, chociaż na tę jedną noc, zapomnieć o wszystkim
prócz tego, że jesteśmy razem? - zaapelował, wspomagając się siłą
rażenia swoich niesamowitych oczu. - Jakoś nigdy nie mam dość
takich chwil. Są mi potrzebne jak powietrze. Tylko ty i ja.
Nietrudno było przystać na taką propozycję, wiedziałam jednak, że
jeśli chodziło o wypieranie ze świadomości lęków, o wiele łatwiej jest
mi to przyrzec, niż wykonać. Na szczęście to, że mieliśmy znaleźć się
sam na sam, skierowało część moich myśli ku innym torom, co mogło
okazać się bardzo pomocne.
W międzyczasie to i owo uległo zmianie.
Na przykład, mój stosunek do przemiany w kogoś innego.
Czułam się wreszcie gotowa, by dołączyć do rodziny Edwarda i do
scandalous
jego świata. Przyczyniły się do tego trzy z dręczących mnie emocji:
strach, niepokój oraz poczucie winy. Przemyślałam to sobie
dokładnie, wpatrując się w przesłonięty chmurami księżyc, wtulona w
wilkołaka, i zrozumiałam, że już nigdy nie wpadnę w panikę. Jeśli coś
miało nam jeszcze kiedyś zagrozić, planowałam stanąć do walki u
boku pozostałych. Chciałam być im wsparciem, a nie ciężarem.
Edward już nigdy nie miał znaleźć się w sytuacji, w której musiałby
wybierać pomiędzy mną a swoimi bliskimi. Mieliśmy być partnerami,
An43 + Eleonora