STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Nie myśląc za wiele o tym, co robię, zaczęłam mechanicznie
przeczesywać palcami futro na karku swojego towarzysza. Zamruczał
tak samo, jak wtedy nad ranem, kiedy pogłaskałam go po policzku.
Był to przyjemny, przyjazny dźwięk - bardziej gardłowy niż u kota,
ale wynikający z tych samych odczuć.
- Wiesz, że nigdy nie miałam psa? - wyznałam. – Zawsze
chciałam, ale Renee jest uczulona.
Wielkie cielsko Jacoba zatrzęsło się, bo parsknął śmiechem.
- Zupełnie nie przejmujesz się sobotą?
Obrócił się, żebym zobaczyła, że wywraca oczami.
- Zazdroszczę ci takiego pozytywnego nastawienia.
Przycisnął łeb do mojej nogi i znowu zaczął mruczeć. Podziałało -
poczułam się nieco lepiej.
- Czyli jutro zaniesiesz mnie do mojej kryjówki?
Zamruczał głośniej, z wyraźnym entuzjazmem.
- Ostrzegam, że to może być nawet kilkadziesiąt kilometrów.
Edward nie mierzy odległości ludzką miarą.
Znowu się zaśmiał. Wtuliłam się w niego mocniej, opierając mu
głowę o szyję.
scandalous
Było to dziwne, ale poczułam się tak, jak na samym początku naszej
znajomości, kiedy przebywanie ze sobą przychodziło nam równie
łatwo, co oddychanie - i jeszcze przynosiło tyle radości. Pełne
zrozumienie, żadnych spięć - zupełnie inaczej, niż kiedy spotykał się
ze mną ostatnio w ludzkiej postaci. A wydawało nam się, że to jego
dołączenie do sfory wyznaczyło punkt zwrotny naszej znajomości!
An43 + Eleonora