STEPHENIE MEYER Zaćmienie

wilki. Ale czy miał powody do niepokoju, jeśli los tych drugich po
prostu nic go nie obchodził? Czy mogłam polegać na jego ocenie
sytuacji, gdy w grę wchodziła również sfora?
Lęk ścisnął mi gardło, ale zmusiłam się do przełknięcia śliny i bladego
uśmiechu. Musiał wyjść z niego grymas, bo Jacob, mimo swojej
masy, zerwał się zwinnie z miejsca i znalazł przy nas w kilka sekund.
- Dobry wieczór - przywitał go uprzejmie Edward.
Jacob zignorował go, za to ode mnie nie odrywał wzroku. Tak jak
podczas naszego poprzedniego spotkania, zniżył łeb do poziomu
moich oczu i przechylił go w bok. Moich uszu dobiegł cichy psi jęk.
- Wszystko w porządku - odpowiedziałam, ubiegając Edwarda,
który był już gotowy przełożyć mi jego pytanie. - Tak się tylko
martwię.
Moje wyjaśnienie go nie zadowoliło.
- Chce wiedzieć, dlaczego - powiedział cicho Edward.
Jacob warknął - nie agresywnie, tylko z irytacją - i Edwardowi drgnęła
warga.
- Co jest? - spytałam.
- Ma zastrzeżenia, co do mojego tłumaczenia. Tak naprawdę
pomyślał: „Głupia jesteś. Czym tu się martwić?", ale pominąłem to,
bo uznałem za niegrzeczne.
scandalous
Na mojej twarzy pojawił się półuśmiech, ale byłam zbyt
zdenerwowana, żeby to nieporozumienie prawdziwie mnie rozbawiło.
- Mam wiele powodów do zmartwień - zwróciłam się do Jacoba. -
Choćby to, że pewne znane mi wilki uparcie pakują się w tarapaty.
An43 + Eleonora