STEPHENIE MEYER Zaćmienie

chciała, wybrałam fatalny kierunek. Gdy tylko oderwałam wzrok od
pozorowanej walki, która już za kilku dni miała wydarzyć się
naprawdę, padł na Jacoba. Nasze oczy się spotkały. Uśmiechnął się.
Był to ten sam wilczy uśmiech, którym obdarzył mnie minionej nocy
tuż przed świtem, ale oczy mrużył tak, jak wtedy, kiedy był
człowiekiem.
Trudno mi było uwierzyć, że jeszcze niedawno wilkołaki mnie
przerażały i pojawiały się regularnie w moich koszmarach.
Nie musiałam nikogo pytać, który z towarzyszących Jacobowi
osobników był Embrym, a który Quilem - wystarczyło znać ich
charaktery. Chudy szary wilk z ciemniejszymi plamami na grzbiecie
siedział zupełnie nieruchomo, cierpliwy jak zwykle, z kolei je-l',o
kolega, o sierści barwy ciepłego brązu i nieco jaśniejszym py- sku,
wiercił się bezustannie i najwyraźniej o niczym tak nie marzył, jak o
pojawieniu się na ringu. Obaj wcale nie wyglądali na potwory. Nadal
byli w moich oczach dwójką chłopców.
scandalous
Dwójką chłopców, a nie niezniszczalnymi maszynami do zabijania o
skórze twardej jak marmur, tak jak Jasper i Emmett, którzy
doskakiwali do siebie szybciej niż atakujące kobry. Dwójką chłopców,
którzy chyba nie do końca rozumieli, co im grozi. Dwójką chłopców,
którzy pod wieloma względami nie różnili się tak bardzo od zwykłych
śmiertelników, którzy krwawili... którzy mogli zginąć.
Pewność siebie, jaką okazywał Edward, podnosiła mnie na duchu,
ponieważ wskazywała na to, że mój ukochany nie boi się ani o
członków swojej rodziny, ani o nikogo innego, a więc także nie o
An43 + Eleonora