STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Było widać jak na dłoni, jak trudno jest mu się z tym pogodzić.
— Przepraszam.
Naprawdę było mi przykro. Nienawidziłam się za to, że tak go
zaszantażowałam. Ale nie na tyle, żeby móc uśmiechnąć się sztucznie
i powiedzieć mu, że nie ma sprawy, jakoś sobie bez niego poradzę. Z
pewnością nie na tyle.
- Nie przepraszaj. — Uśmiechnął się blado. — Zawsze mów mi
śmiało o swoich odczuciach, Bello. Skoro mnie potrzebujesz... -
Wzruszył ramionami. - Jesteś dla mnie najważniejsza.
- Nie chciałam, żeby to tak wyszło - jakbyś musiał wybierać
pomiędzy mną a swoją rodziną.
- Wiem, że nie chciałaś. A poza tym, nie o to mnie prosiłaś.
Zaproponowałaś mi dwa jedyne scenariusze, na które mogłaś
przystać, a ja wybrałem z nich ten, na który z kolei mogę przystać ja
sam. Na tym właśnie polega kompromis.
Pochyliłam się do przodu i oparłam czoło o jego pierś.
- Dziękuję - szepnęłam.
- Do usług - odparł, całując mnie we włosy. - O każdej porze dnia
i nocy.
Zamarliśmy w tej pozie na długo. Chowałam przed nim twarz,
przyciskając ją do jego koszuli. Walczyły we mnie dwie „ja": jedna
chciała być dobra i dzielna, druga nakazywała ten dobrej siedzieć
cicho.
scandalous
- Km jest „trzecia żona"? - spytał mnie znienacka Edward.
An43 + Eleonora