STEPHENIE MEYER Zaćmienie

dopiąć swego, nie cofał się przed niczym. Chciałam tylko, żeby był
bezpieczny, bezpieczny u mego boku. Czy istniało coś, przed czym
bym się cofnęła, dążąc do tego, żeby go ochronić? Coś, czego bym za
to nie poświęciła? Nie byłam tego taka pewna.
- Prosisz mnie o to, żebym pozwolił im stanąć do walki bez
mojego wsparcia? - spytał bardzo cicho.
- Tak. - Zaskoczyło mnie to, że chociaż czułam się z tym tak
fatalnie, nie zadrżał mi głos. - Albo żebyś pozwolił mi z wami pójść.
Wszystko mi jedno, bylebym była przy tobie.
Teraz to on wziął głęboki wdech, po czym powoli wypuścił powietrze
z płuc. Ujął moją twarz w dłonie, tak żebym tym razem nie spuściła
wzroku, i przez długi czas patrzył mi prosto w oczy. Ciekawa byłam,
czego w nich szuka i czego się w nich doszukał. Czy było widać, że
dręczą mnie wyrzuty sumienia, że skręcają mi żołądek?
Ogarnięty jakimś uczuciem, którego nie mogłam zidentyfikować,
zmrużył oczy, a potem oderwał od mojego policzka jedną dłoń, żeby
sięgnąć po komórkę.
-Alice? - odezwał się zmęczonym głosem. - Mogłabyś przyjechać na
trochę do Swanów popilnować Belli? — Uniósł znacząco jedną brew,
żebym nie śmiała oświadczyć, że nie jestem niemowlęciem. - Muszę
omówić coś z Jasperem.
Najwyraźniej od razu się zgodziła, bo odłożył telefon i na powrót
zaczął się we mnie wpatrywać.
scandalous
— Co chcesz omówić z Jasperem? — wyszeptałam.
- Moje... moje przejście do ławki rezerwowych.
An43 + Eleonora