STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Zignorowałam te podszepty dobrej strony mojej natury - nie byłam
jedynie w stanie spojrzeć Edwardowi prosto w oczy. Wyrzuty
sumienia zmusiły mnie do wbicia wzroku w stół.
- Zrozum - szepnęłam. - To nie jest zwykły kaprys. Już raz
załamałam się psychicznie i znam teraz swoje możliwości. Jeśli
znowu zostawisz mnie samą...
Nie podniosłam głowy, żeby nie dowiedzieć się, ile sprawiam mu
bólu. Usłyszałam tylko, że zaczerpnął gwałtownie powietrza, a potem
zapadła głucha cisza. Wpatrywałam się w ciemny blat, z jednej strony
żałując, że nie mogę już nic odkręcić, ale z drugiej, wiedząc, że
gdybym mogła cofnąć się w czasie, pewnie nie skorzystałabym z tej
szansy. Nie, jeśli moja strategia miała się sprawdzić.
Ani się obejrzałam, a znalazłam się w jego ramionach - głaskał mnie
po głowie, po plecach - pocieszał. Poczucie winy zaczęło narastać we
mnie w zawrotnym tempie, ale mój instynkt samozachowawczy
okazał się silniejszy - bez Edwarda nie miałam przecież, po co żyć.
- Teraz będzie zupełnie inaczej, Bello - zamruczał mi do ucha. -
Cały czas będę w pobliżu i szybko do ciebie wrócę.
Nie wytrzymam tej rozłąki - upierałam się, nadal patrząc w stół. -
Kiedy mnie zostawisz, nie będę miała pewności, czy jesz- cze
kiedykolwiek cię zobaczę. Nie zniosę takiego- napięcia, choćbym
miała czekać tylko kilka godzin. Westchnął.
- Niepotrzebnie się tak przejmujesz. Nie masz żadnych powodów
do niepokoju.
-Ani jednego? -Ani jednego.
scandalous
An43 + Eleonora