STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Wyciągnęłam przed siebie rękę - trochę trzęsły mi się palce -i
dotknęłam jego rdzawobrązowego policzka. Był bardzo ciepły.
Czarne ślepia zamknęły się. Wilk przechylił lekko łeb, po czym
zamruczał gardłowo niczym głaskany pies.
Poznając fakturę jego futra, sprężystego i szorstkiego zarazem, z
ciekawości zagłębiłam w nim palce i pogłaskałam Jacoba po szyi,
gdzie barwa jego sierści była bardziej nasycona. Nie zdawałam sobie
sprawy, jak blisko niego się znalazłam - oblizał mnie znienacka od
brody aż po czoło.
- Tfu! - Skrzywiłam się, odskakując do tyłu. - Fuj! Ja ci dam!
Zamachnęłam się na niego, jak gdyby był w swojej ludzkiej postaci,
ale oczywiście w porę zrobił unik. Przypominający kaszel szczek,
który dobył się spomiędzy jego zębisk, bez wątpienia był wilczym
śmiechem.
I ja nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. Wytarłam sobie twarz
rękawem koszuli.
To wtedy zorientowałam się, że wszyscy na nas patrzą - i Cullenowie,
i wilkołaki. Cullenowie mieli zakłopotane, może nieco zniesmaczone
miny. Z pysków wilków trudniej było cokolwiek odczytać, ale Sam
wyglądał na zmartwionego.
Obserwował nas i Edward, podenerwowany i wyraźnie rozczarowany.
Uzmysłowiłam sobie, że spodziewał się po mnie innej reakcji. Na
przykład, że zacznę krzyczeć i ze strachu rzucę się do ucieczki.
Jacob znów się zaśmiał po swojemu.
scandalous
An43 + Eleonora