STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- Oczywiście wyrażamy zgodę — oświadczył Carlisle. — Skoro
ma się wam to przydać.
Wilki podniosły się z ziemi z gardłowym pomrukiem. Natychmiast
otrzeźwiałam.
Daleko, po drugiej stronie gór, zza horyzontu zaczynało wyłaniać się
już słońce - chmury pojaśniały, a z mroku wychodziły powoli coraz to
nowe kształty. Kiedy basiory wynurzyły się z lasu, można było nagle
rozróżnić nie tylko ich sylwetki, ale i kolory.
Na przedzie szedł, rzecz jasna, Sam. Nieprawdopodobnie wielki i
czarny jak smoła, był ucieleśnieniem archetypu potwora z moich
najgorszych koszmarów — dosłownie, bo odkąd zobaczyłam watahę
po raz pierwszy, nieraz nawiedzali mnie w snach.
Ich rozmiary były tak porażające, że mimo że dopasowałam już każdą
parę oczu do zarysu cielska, wydawało mi się, że jest ich więcej niż
dziesięciu. Kątem oka dostrzegłam, że Edward bacznie mi się
przygląda.
Przywódca wilków podszedł wpierw do Carlisle'a, który stał pierwszy
z brzegu. Jasper zesztywniał, ale Emmett uśmiechał się rozluźniony.
Sam obwąchał doktora, leciutko się chyba przy tym krzywiąc, a
następnie przeszedł do Jaspera.
scandalous
Przyjrzałam się pozostałym członkom sfory. Dwóch spośród czterech
nowych wyłapałam od razu. Pierwszy z nich, jasnoszary i znacznie
mniejszy od pozostałych, sierść na karku miał zjeżoną z obrzydzenia.
Drugi, o barwie pustynnego piasku, w porównaniu z resztą poruszał
An43 + Eleonora