STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- Wataha się powiększyła - szepnął mi Edward do ucha.
Czyżbym nie powiedziała im, że do sfory dołączył Quil? Wytężyłam
wzrok, żeby upewnić się, że basiorów jest sześć.
W końcu w ciemnościach błysnęło - ich oczy, większe, niż się tego
spodziewałam. Zapomniałam już, że wilki są takie duże. Jak konie,
tyle że umięśnione i pokryte futrem. I z kłami jak sztylety, których nie
dawało się przeoczyć.
Ale na razie widziałam tylko ślepia. Wysiliłam się, chcąc zobaczyć
więcej szczegółów, i nagle mnie zmroziło - jarzących się punkcików
było przecież więcej niż dwanaście. Raz, dwa, trzy... Nie, niemożliwe.
Policzyłam jeszcze raz. I jeszcze raz. Par oczu było dziesięć.
- Fascynujące - szepnął do siebie Edward.
Carlisle zrobił krok do przodu - powoli, ostrożnie. Był to przemyślany
gest, mający pokazać przybyszom, że Cullenowie są do nich
pokojowo nastawieni.
- Witajcie - powitał niewidoczną wciąż sforę.
- Witajcie - odezwał się znienacka Edward dziwnie bezbarwnym
głosem.
Natychmiast domyśliłam się, że powtarza słowa Sama. Zerknęłam na
parę oczu należącą do najwyższego z wilków, stojącego pośrodku. Ich
sylwetki nadal zlewały się z czernią lasu.
- Będziemy się wam przyglądać i was słuchać, ale to wszystko -
ciągnął Edward. - Na nic więcej nie pozwalają nam ograniczenia
naszej samokontroli.
scandalous
An43 + Eleonora