STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Volturi nie mogliby jej właściwie niczego zarzucić. Może liczy nawet
na to, że wygramy, tyle, że poniósłszy dotkliwe straty. A z jej
oddziału nie przeżyje nikt, kto mógłby na nią donieść. Ba, już sama o
to zadba, żeby nikt nie ocalał. Hm... Mimo wszystko, musi mieć
przynajmniej jednego kompana, który jest nieco bardziej dojrzały.
Mam na myśli tego, który się do was włamał. Żaden z jej żołdaków
nie oszczędziłby twojego ojca, nie byłby w stanie...
Przez dłuższą chwilę wpatrywał się zadumany w przestrzeń, a potem
nagle ocknął się i uśmiechnął.
- Tak, to jak najbardziej możliwe. Ale na razie nie mamy
pewności, więc musimy być gotowi na każdą ewentualność. Sypiesz
dziś teoriami jak z rękawa, wiesz? Jestem pod wrażeniem.
Westchnęłam.
- Może to wpływ tego miejsca. Tak mi się z nią kojarzy, że
wyczuwam tu jej obecność... jakby mnie teraz obserwowała.
Spiął mięśnie szczęki.
- Nawet cię nie tknie - obiecał.
Mimo tak zdeklarowanej pewności siebie, przesunął wzrokiem po
ciemnej ścianie lasu. Kiedy tak wypatrywał wroga, jego twarz
przybrała niezwykły wyraz: obnażył zęby, a oczy rozbłysły mu
dziwnym, wewnętrznym światłem - dziką, gwałtowną odmianą
nadziei. - A jednak - szepnął - czegóż bym nie dal, by móc znaleźć
się tak blisko niej, niej albo kogokolwiek innego, kto chciałby cię
skrzywdzić. By móc z nim skończyć. By móc pozbawić go życia
własnymi rękami.
scandalous
An43 + Eleonora