STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Moja nieobecność miała go zaniepokoić dopiero za kilka ładnych
godzin.
Edward czekał już na mnie w pokoju, ale wpierw poszłam do łazienki
umyć twarz i przebrać się w dżinsy i flanelową koszulę. Przyglądał mi
się zmartwiony z bujanego fotela, jak odwieszam do szafy błękitny
komplet od Alice.
Wzięłam go za rękę i pociągnęłam w kierunku łóżka.
- Chodź - powiedziałam.
Pchnęłam go delikatnie, żeby się położył, a potem zwinęłam się w
kłębek, przytulona do jego piersi. Może miał rację i rzeczywiście
byłam dość zmęczona, żeby zasnąć, nie miałam jednak najmniejszego
zamiaru pozwolić mu na wymknięcie się beze mnie.
Otuliwszy mnie starannie kołdrą, na powrót przylgnął do mnie całym
ciałem.
- No, to teraz pełny relaks.
- Akurat.
- Zobaczysz, Bello, ten plan wypali. Czuję to.
Zacisnęłam zęby.
Wciąż biła od niego radość. Nikt oprócz mnie nie przejmował się, czy
Jacobowi i jego przyjaciołom coś się stanie. Nawet sam Jacob i jego
przyjaciele. Zwłaszcza oni.
scandalous
Edward wiedział, że jestem na skraju załamania nerwowego.
- Posłuchaj mnie, Bello. Pójdzie nam jak z płatka. Weźmiemy ich
z zaskoczenia. Oni nie mają zielonego pojęcia o istnieniu wilkołaków.
Poza tym widziałem we wspomnieniach Jaspera, jak działają w
An43 + Eleonora