STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Edward nie zaprzeczył.
- Ale już się skończyło - stwierdził.
Potarł moje ramię, żeby podnieść mnie na duchu.
Tylko ja potrzebowałam teraz pocieszenia. Edward miał się już dobrze
— tak jak i wszyscy Cullenowie.
Zanim wyszliśmy, obchodzili się ze mną jak z jajkiem: Alice
pogłaskała mnie po głowie, zezując znacząco na Jaspera, aż ogarnął
mnie niewytłumaczalny spokój, Esme pocałowała mnie w czoło i
powiedziała, że wszystko będzie dobrze, a Emmett śmiał się głośno i
żartował, że jestem zazdrosna i chcę mieć wilkołaki tylko dla siebie.
Po propozycji Jacoba kamień spadł im z serca - tak długo żyli
wcześniej w stresie, że niemalże wpadli w euforię. Zwątpienie
ustąpiło miejsca pewności siebie. Dopiero pod koniec przyjęcia
naprawdę mieli co świętować.
Oni mieli, ale ja nie.
Jak by nie wystarczało samo to, że Cullenowie mieli walczyć dla mnie
i o mnie! Jak bym nie miała oszaleć od samej świadomości, że muszę
im na to pozwolić! Przecież byłam już u kresu wytrzymałości!
Dlaczego i Jacob musiał do nich dołączyć, Jacob i jego lekkomyślni,
popędliwi bracia? Większość z nich była młodsza ode mnie! Byli
tylko przerośniętymi, napakowanymi dzieciakami, którym wydawało
się, że pojedynki na śmierć i życie to coś równie ekscytującego, co
piknik na plaży. Musiałam ich jakoś powstrzymać, tylko jak? Nerwy
miałam napięte jak postronki. Czułam, że lada chwila zacznę
histerycznie krzyczeć.
scandalous
An43 + Eleonora