STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Jego przyjaciele z watahy patrzyli to na mnie, to na niego,
zdezorientowani. No i wciąż mieli się na baczności.
- Jacob, ja nic nie wiem — jęknęłam.
Znów zezowałam na boki, ale tym razem wyglądając drogi ucieczki.
Nie miałam im się jak wymknąć, ani słownie, ani fizycznie.
- Coś tam wiesz.
Wszyscy trzej w tym samym momencie założyli ręce. Wyglądało to
nawet odrobinę zabawnie, ale przede wszystkim groźnie.
Zaraz potem dostrzegłam Alice schodzącą po schodach. Jej biała
skóra lśniła w fioletowym świetle.
- Alice! - zawołałam piskliwie, czując ogromną ulgę.
Od razu spojrzała prosto na mnie, chociaż mój głos zagłuszały
dudniące basy. Pomachałam do niej energicznie, przyglądając się, jak
zmienia się jej wyraz twarzy, kiedy docierało do niej, że pochylają się
nade mną trzy wilkołaki.
Minę miała teraz zaciętą, ale jeszcze przed chwilą była wyraźnie
zlękniona i zestresowana. Podbiegła do nas w ludzkim tempie.
Czekając na nią, przygryzłam wargę.
Jacob, Quil i Embry zeszli jej z drogi, zerkając po sobie niepewnie.
Objęła mnie jedną ręką w talii.
- Musimy porozmawiać - szepnęła mi do ucha.
- Eee... No to, do zobaczenia później, Jake - wybąkałam, starając
się ominąć ich grupkę.
Jacob oparł się o ścianę w taki sposób, że jego ramię zatarasowało
nam drogę.
scandalous
An43 + Eleonora