STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Więc, żeby cokolwiek mu wyjaśnić z wydarzeń tamtych dni,
musiałabym bardzo starannie dobierać słowa.
Wstałam i obeszłam stół. Wyciągnął ku mnie ręce. Usiadłam mu na
kolanach, a on objął mnie chłodnymi ramionami. Wbiwszy wzrok w
jego dłonie, zaczęłam swoją przemowę:
— Proszę, wysłuchaj mnie przez minutę. Tu nie chodzi o byle
spotkanie ze starym przyjacielem. Nie chcę pojechać do La Push na
pogaduchy przy herbatce. Jacob cierpi! - Przy tym ostatnim słowie
głos mi zadrżał. - Nie mogę, nie wolno mi go tak zostawić. Nie mogę
się od niego odwrócić teraz, kiedy mnie potrzebuje. Co z tego, że
nie jest do końca człowiekiem. Był przy mnie, kiedy sama
zachowywałam się... dziwnie. Nie wiesz, jak to wtedy wyglądało.
Zawahałam się. Edward ściskał mnie mocniej, niż powinien, a przez
skórę jego dłoni prześwitywały napięte ścięgna.
- Gdyby mi nie pomógł... Nie wiem, co byś tu zastał po powrocie.
Jestem mu winna lepsze traktowanie.
Ostrożnie podniosłam wzrok. Miał zamknięte oczy i zaciśnięte usta.
- Nigdy sobie nie wybaczę tego, że cię zostawiłem - wyszeptał.
- Nawet gdybym miał żyć sto tysięcy łat.
Przytuliłam czule dłoń do jego zimnego policzka. Westchnąwszy,
otworzył oczy.
scandalous
- Chciałeś tylko postąpić szlachetnie i rozsądnie. Jestem pewna, że
z kimś bardziej pozbieranym niż ja twój plan by się powiódł. Poza
tym, wróciłeś. To dla mnie najważniejsze.
An43 + Eleonora