STEPHENIE MEYER Zaćmienie

powinienem się tak narzucać. Zachowałem się jak ostatni cham. Po
prostu... chyba po prostu wmówiłem sobie, że ty też tego chcesz.
- Wmówił sobie! Co za urocze usprawiedliwienie!
- Hej, bądź milsza. Przecież cię przeprosiłem.
- Dobra, przeprosiny przyjęte. A teraz pozwól, że wrócę do
swoich spraw.
- Jasne - mruknął.
Nowa nuta w jego głosie sprawiła, że zatrzymałam się i przyjrzałam
mu uważniej. Wpatrywał się w podłogę, żebym nie widziała wyrazu
jego oczu. Jego dolna warga zachodziła nieco na górną.
- Pewnie wolisz się bawić ze swoimi prawdziwymi przyjaciółmi -
powiedział tym samym zrezygnowanym tonem. -Wszystko rozumiem.
Jęknęłam.
- Jake! Wiesz, że to nie fair!
- Wiem?
- Przynajmniej powinieneś.
Pochyliłam się, patrząc w górę, żeby spojrzeć mu w oczy.
Podniósł głowę, unikając mojego wzroku.
-Jake?
Nadal na chciał na mnie patrzeć.
- Ponoć coś dla mnie zrobiłeś, tak? A może tylko się przechwalałeś?
To gdzie jest ten mój prezent?
Mój wymuszony entuzjazm był żałosny, ale działał. Jacob wy wrócił
oczami, a potem spojrzał na mnie i się skrzywił. Grałam dalej.
Nadstawiłam otwartą dłoń.
scandalous
An43 + Eleonora