STEPHENIE MEYER Zaćmienie

wśród gości, obejmował mnie non stop w talii, przyciągając od czasu
do czasu do siebie w reakcji na jakąś wychwyconą przez siebie myśl,
której prawdopodobnie nie chciałabym poznać.
Nic dziwnego, że gdy nagle mnie puścił, od razu wydało mi się to
podejrzane.
- Nie odchodź nigdzie, okej? - szepnął mi do ucha. - Zaraz wracam.
Wmieszał się w tłum z taką gracją, jakby ten sam się przed nim
rozstępował. Nie zdążyłam go nawet spytać, dokąd idzie. Z
nieświadomą mojego stanu Jess uwieszoną u łokcia obserwowałam,
jak się oddala.
Doszedłszy do zalegających u progu kuchni cieni, które wiązki świateł
rozświetlały w równych odstępach czasu, pochylił się nad jakąś
niewidoczną postacią, zasłanianą przez dzielące nas morze głów.
Wspięłam się na palce i wyciągnęłam szyję. W tym samym momencie
na parę stojącą przy kuchni padło czerwone światło i coś w nim
zalśniło: cekiny na topie Alice. Jej twarz tylko mi mignęła, ale więcej
nie było mi trzeba.
- Zaraz wrócę, Jess - wymamrotałam, wyzwalając się z jej uścisku.
Nawet nie odwróciłam głowy, żeby sprawdzić, czy nie uraziłam jej
swoją obcesowością - dałam nurka w plątaninę ciał i zaczęłam się
energicznie przepychać. Kilkoro gości już tańczyło. Po chwili
dotarłam na miejsce.
scandalous
Edward zniknął, ale Alice wciąż tam stała, pobladła i osłupiała. Miała
minę kogoś, kto właśnie był świadkiem jakiegoś okropnego wypadku.
An43 + Eleonora