STEPHENIE MEYER Zaćmienie

...takie niesamowite - wydaje się, że dopiero co się poznały –A teraz
razem kończymy szkołę - nawijała. - Wierzysz, że to już koniec? Ja
tam chyba zaraz wpadnę w histerię i zacznę krzyczeć.
- Ja chyba też - mruknęłam.
- Po prostu w głowie się nie mieści. Pamiętasz swój pierwszy dzień
tutaj? Od razu przypadłyśmy sobie do gustu — spojrzałyśmy tylko na
siebie i bach, już byłyśmy dobrymi przyjaciółkami. Niesamowite. A
teraz ja wyjeżdżam do Kalifornii, a ty będziesz aż na AIHMC i będę
za tobą tak strasznie tęsknić! Musisz mi obiecać, że będziemy się
odwiedzać od czasu do czasu! Tak się cieszę, że wyprawiasz to
przyjęcie. To się świetnie składa, bo ostatnio nie spędzałyśmy razem
za dużo czasu, prawda, a lada dzień się rozjeżdżamy...
Jej monolog ciągnął się bez końca i doszłam do wniosku, że
przywróciła mnie do łask, bo udzielił jej się nostalgiczny nastrój i była
wdzięczna za zaproszenie, zaś ja sama nie miałam z ociepleniem jej
uczuć nic wspólnego. Słuchałam jej na tyle uważnie, na ile było to
możliwe, zważywszy, że jednocześnie wciskałam się w togę. A potem
uświadomiłam sobie, że szczerze się cieszę, że mamy się jednak
rozstać w zgodzie.
scandalous
Dlaczego? Bo to naprawdę był koniec. Wygłaszający mowę
pożegnalną Erie mógł powtarzać oklepane frazesy o rozpoczynaniu
nowego etapu życia* i tym podobne bzdury, ale prawda była taka, że
wszyscy uczniowie z mojego rocznika zostawiali tego dnia coś za
sobą - może ja w większym stopniu niż pozostali, ale oni również.
An43 + Eleonora