STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- Podsumujmy: skoro przyniosłam ci kreację, nie muszę się już
zadręczać, że nie jestem w stanie namierzyć złodzieja twoich
ubrań, prawda? No to teraz pozostaje mi tylko dojść samodzielnie
do tego, czego tak właściwie nie widzę w Seattle.
Gdy tylko wymieniła te dwie kwestie za jednym zamachem, nagle
mnie olśniło. Od wielu dni odnosiłam wrażenie, że coś mi umyka - że
nie dostrzegam najistotniejszego fragmentu układanki - i oto, zupełnie
nieświadomie, dostarczyła mi go Alice.
Zmroziło mnie. Opadły mi ręce.
- Nie otworzysz? — spytała.
Nie doczekawszy się z mojej strony żadnej reakcji, westchnęła ciężko
i sama zdjęła z pudła pokrywkę. Wyciągnąwszy coś ze środka,
pomachała mi tym czymś przed nosem, ale byłam w takim szoku, że
nie zwracałam uwagi na to, co to jest.
- Fajne, co? Wybrałam niebieskie, bo Edward uważa, że
w tym kolorze jest ci najlepiej.
Zupełnie ją zignorowałam.
- To jedno i to samo - wyszeptałam.
- Co? - zdziwiła się. - Niemożliwe, na pewno nie masz czegoś
takiego. Przecież ta na fotelu to twoja jedyna spódnica.
- Na miłość boską, Alice, tylko ciuchy ci w głowie!
- Nie podoba ci się?
Posmutniała.
scandalous
An43 + Eleonora