STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Objął mnie ramieniem i pociągnął ku drzwiom.
- Okej - zgodziłam się, opierając się o jego bok. Odkąd się pojawił,
czułam się znacznie lepiej - nie byłam już taka rozgniewana, ani
cierpiąca. Wyszliśmy na dwór.
- Co ty wyrabiasz?! - doszedł moich uszu nerwowy szept ojca.
Oszalałeś?
- Nie martw się - odpowiedział Jacob. - Poradzę sobie. Zaraz wracam.
Odwróciłam głowę. Zamykał właśnie za sobą drzwi, zmuszając
Charliego do wejścia do domu.
Edward z początku go zignorował. Podprowadziwszy mnie do
samochodu, pomógł wsiąść i zamknął za mną drzwiczki. Dopiero
wtedy zwrócił się przodem do swojego rywala.
Zaniepokojona, wychyliłam się przez boczne okno. Charlie też się bał
ich konfrontacji, bo obserwował podjazd zza firanek saloniku.
Jacob stał z pozoru niedbale, z założonymi rękami, ale mięśnie
szczęki miał napięte.
Edward przemówił do niego tonem tak łagodnym i uprzejmym, że,
paradoksalnie, wypowiedziane w ten sposób słowa zabrzmiały jeszcze
groźniej:
- Nie zabiję cię teraz tylko dlatego, że Bella wpadłaby w rozpacz.
- W rozpacz? - zdziwiłam się.
Zerknął na mnie z uśmiechem i pogłaskał mnie po policzku.
- Może nie dziś - powiedział - ale jutro rano...
Znów zwrócił się do Jacoba.
scandalous
An43 + Eleonora