STEPHENIE MEYER Zaćmienie

dokładnie doszło do złamania, i od razu głośno jęknęłam. Wrażenie
było takie, jakby w kłykcie wbijano mi tysiące gwoździ.
- Naprawdę mi przykro, że sobie tak rozwaliłaś tę dłoń —
odezwał się. Zabrzmiało to niemal szczerze. - Następnym razem,
kiedy będziesz się chciała na mnie rzucić, zaopatrz się lepiej w kij
baseballowy albo łom.
- Obyś nie żałował, że mi to doradziłeś - mruknęłam.
Ze zdenerwowania nie zwracałam uwagi, którędy jedziemy, i dopiero
teraz zorientowałam się, że jesteśmy już na mojej ulicy.
- Dokąd ty mnie wieziesz, do cholery?
- Mówiłaś, że mam cię zabrać do domu? - zdziwił się.
- Ech... I tak masz pewnie zakaz pojawiania się na terenie posesji
Cullenów, prawda?
Jego twarz wykrzywił ból. Widać było jak na dłoni, że nic, co dziś mu
powiedziałam, nie zraniło go tak, jak kryjąca się za moim ostatnim
pytaniem deklaracja.
- To tu jest twój dom - powiedział cicho.
- Tak, ale czy mieszka w nim jakiś lekarz? Znów wskazałam
brodą na moją dłoń.
- No tak - zreflektował się. - Zaraz zabiorę cię do szpitala. Albo
Charlie cię tam zabierze.
- Nie chcę żadnego szpitala. To zbyt krępujące i absolutnie
zbędne.
Zaparkował na podjeździe z niezdecydowaną miną. Stał już tam
radiowóz Charliego.
scandalous
An43 + Eleonora