STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Wpatrywałam się w niego w milczeniu dobrą minutę. Nie miałam
pojęcia, co mu odpowiedzieć.
Czekając na moją reakcję, powoli się rozluźniał. W końcu z jego
twarzy znikły resztki powagi.
- Okej. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu. - To by było na tyle.
- Jake... - Miałam wrażenie, że w gardle stanęło mi coś wielkiego i
lepkiego. Spróbowałam owo coś przełknąć. - Wiesz, że... Nie mogę
tak... Muszę już iść.
Odwróciłam się na pięcie, ale złapał mnie za ramiona, zmuszając do
tego, żebym na niego spojrzała.
- Nie, zaczekaj. Bella, ja wszystko rozumiem. Ale odpowiedz mi
na jedno pytanie, dobra? Tylko szczerze. Czy chcesz, żebym
teraz cię zostawił i już nigdy się z tobą nie spotkał? Byłam tak
wzburzona, że trudno mi się było skupić i znowu potrzebowałam
minuty, żeby mu odpowiedzieć.
- Nie. To byłoby straszne - przyznałam.
- A widzisz - ucieszył się.
- Ale nie chcę się z tobą widywać z tych samych powodów, dla
których ty chcesz się widywać ze mną - zaoponowałam.
- No to wyjaśnij mi, dlaczego tak właściwie chcesz się ze mną
dalej spotykać.
Zamyśliłam się.
scandalous
- Hm... Dość szybko zaczynam za tobą tęsknić. A kiedy jesteś
szczęśliwy, też się robię szczęśliwa. Ale, Jacob, to samo mogłabym
powiedzieć o Charliem. Jesteś dla mnie jak członek rodziny, jak
An43 + Eleonora