STEPHENIE MEYER Zaćmienie

się głośno nie przyznała. Uważałam mianowicie, że jeśliby wypełnił
mnie jad Edwarda, w romantyczny i zarazem całkiem namacalny
sposób stałabym się kimś, kto do Edwarda przynależał.
Cóż z tego, skoro oprócz mojego strachu miał jeszcze jedną
wymówkę - moją niechęć do małżeństwa. Co jak co, ale dobrze sobie
obmyślił ten warunek. Chciał grać na zwłokę i jak na razie jego
strategia się sprawdzała. Spróbowałam sobie wyobrazić, jak informuję
rodziców, że jeszcze tego lata zamierzam wyjść za mąż. Jak mówię o
tym Angeli, Benowi, Mike'owi... O nie! Zapadłabym się pod ziemię!
Wolałabym już im oznajmić, że zostaję wampirem. Zresztą w
przypadku Renee byłam przekonana, że na wampira zgodziłaby się
szybciej niż na ślub. Skrzywiłam się, kiedy przed oczami stanęła mi
jej zszokowana mina.
A potem, tylko na ułamek sekundy, zobaczyłam raz jeszcze tę
dziwaczną wizję rodem z Ani z Zielonego Wzgórza, w której
siedzimy z Edwardem na werandzie drewnianego domu, ubrani w
scandalous
stroje z minionej epoki. W tamtym świecie obrączka na moim placu
nikogo by nie zaskoczyła - jeśli dwoje ludzi chciało być razem, wręcz
musieli się pobrać. Wszystko było wtedy poniekąd o wiele prostsze.
Chrząknąwszy, Jacob zmienił nieco pozycję i jego umięśniona ręka
ześlizgnęła się z oparcia kanapy, przyciskając mnie swoim ciężarem
do jego rozgrzanego ciała. Dobry Boże, jakież ono było gorące! Na
czoło wystąpiły mi natychmiast kropelki potu.
Spróbowałam się wyślizgnąć spod zawadzającej mi kończyny, ale
kiedy z wysiłkiem odrzuciłam ją na bok niczym sztangę, jej właściciel
An43 + Eleonora