STEPHENIE MEYER Zaćmienie

jednak musiała siedzieć w Forks pod kluczem. Spędzając dzień z
Jacobem, zachowywałam godność.
Trochę z tej godności zostało mi nazajutrz odebrane, bo Edward
znowu się uparł, że odwiezie mnie pod samą granicę, żeby
„przekazać" mnie niczym dziecko rozwiedzionych rodziców.
- I jak ci poszło na egzaminach? - spytał mnie po drodze.
- Historia była łatwa, ale nie jestem pewna co do matmy.
Wydawało mi się, że to, co piszę, ma sens, a to chyba zły znak.
- Jestem pewien, że dobrze ci poszło. A jeśli naprawdę się boisz o
swój wynik, mogę zawsze przekupić pana Varnera, prawda?
- Nie, dziękuję - mruknęłam.
Miał jakąś obsesję z tymi łapówkami.
Kiedy wyjechaliśmy zza zakrętu, czerwony volkswagen stał już na
swoim miejscu. Edward skoncentrował się na czymś, marszcząc
czoło. Parkując, westchnął. Zawahałam się. Dłoń miałam już na
klamce.
- Coś nie tak?
Pokręcił przecząco głową.
- Nic takiego.
Znowu się na czymś skupił. Dobrze znałam tę minę.
- Chyba nie podsłuchujesz Jacoba? - spytałam z wyrzutem.
- Nie tak łatwo ignorować kogoś, kto głośno krzyczy.
- Och. - To zmieniało nieco stan rzeczy. - A co on krzyczy?
- szepnęłam.
scandalous
- Jestem w stu procentach pewny, że sam ci o tym powie -
An43 + Eleonora