STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Przez kilka lat wędrowałem z Peterem i Charlotte, powoli
przyzwyczajając się do nowego, pokojowego stylu życia. Wszystko
byłoby pięknie, tyle, że moja depresja nie znikła. Nie rozumiałem, co
jest ze mną nie tak, dopóki Peter nie zauważył, że zawsze jest mi
gorzej po polowaniu.
Zastanowiłem się nad jego słowami. Po tylu latach nieprzerwanych
rzezi, zmarło we mnie niemal cale moje człowieczeństwo. Bez
wątpienia zasługiwałem na miano mordercy i potwora. Mimo to, za
każdym razem, kiedy stawałem przed swoją kolejną ofiarą, wracały do
mnie skrawki wspomnień związanych z moim dawnym życiem.
Spoglądałem w szeroko otwarte oczy ludzi zdumionych moją urodą i
przypominało mi się, że tak samo zareagowałem na Marię i jej
towarzyszki, kiedy spotkałem je tamtej nocy pod Houston.
Przeżywałem to tym silniej, że przecież doskonale orientowałem się w
emocjach swoich ofiar. Zabijając je, chcąc nie chcąc, doświadczałem
tego, co czuły.
scandalous
Wiesz o tym, że potrafię wpływać na uczucia innych, Bello, ale
pewnie nie zdajesz sobie sprawy, jak te uczucia wpływają na mnie. A
tyle ich wokół... W dodatku, przez pierwsze sto lat życia jako wampir
miałem do czynienia głównie z żądzą mordu, wrogością,
pamiętliwością. Skończyło się to wraz z opuszczeniem Marii, ale
nadal musiałem doznawać cierpień własnych ofiar.
Bardzo mi to ciążyło. Moja depresja się pogłębiała i w końcu
musiałem odłączyć się od Petera i Charlotte. Obrzydzenie wzbudzały
już we mnie nawet same polowania, a moi towarzysze nie zamierzali
An43 + Eleonora