STEPHENIE MEYER Zaćmienie

za nią. Mogłem zacząć ich gonić, ale tego nie zrobi- łem. Nie
mogłem... nie chciałem odebrać Peterowi życia. Maria była na mnie
bardzo zła za ten incydent.
Peter odwiedził mnie w tajemnicy pięć lat później. Wybrał na swoje
odwiedziny idealny moment.
Maria nie mogła pojąć, dlaczego psychicznie czuję się coraz gorzej -
sama nigdy nie miała depresji ani nawet chandry. Nie wiedziałem,
czemu jestem odmieńcem, ale niezależnie od przyczyn, przestawało
jej się to podobać. Kiedy przebywała w moim towarzystwie,
wyczuwałem u niej nowe emocje - czasami strach, czasami wstręt - te
same, które ostrzegły mnie, że Nettie i Lucy mają wobec nas złe
zamiary. W konsekwencji szykowałem się do uśmiercenia swojego
jedynego sojusznika, jedynego kompana, centrum mojego
wszechświata. I wtedy wrócił Peter.
Opowiedział mi o swoim nowym życiu z Charlotte, o możliwościach,
których wcześniej nie brałem pod uwagę. Przez te pięć lat nigdy z
nikim się nie bili, chociaż na północy spotkali wielu naszych —
wampirów, które potrafiły z sobą pokojowo współegzystować.
Podczas jednej rozmowy zdołał przekonać mnie do swoich racji —
zapragnąłem wszystko rzucić i do niego dołączyć. Ucieszyłem się
poniekąd, że nie będę musiał zabić Marii, chociaż łącząca nas więź nie
była specjalnie silna. Byłem jej towarzyszem przez tyle samo lat, co
Carlisle i Edward, ale kiedy żyje się od zbrodni do zbrodni, brak czasu
i chęci na cieplejsze uczucia. Opuściłem ją bez słowa, nawet się za
siebie nie oglądając.
scandalous
An43 + Eleonora