STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Kilkadziesiąt lat później zaprzyjaźniłem się z jednym z naszych
żołnierzy, który okazał się być bardzo przydatny i mimo licznych
przeciwności losu przeżył aż trzy lata. Miał na imię Peter. Naprawdę
go lubiłem. Był taki... kulturalny - tak, to chyba odpowiednie słowo.
Choć wychodziło mu to znakomicie, nie lubił się bić. Jego
obowiązkiem było zajmowanie się nowonarodzonymi -niańczenie ich,
można by powiedzieć. Nic więcej, bo samo to zajmowało masę czasu.
Pewnego dnia przyszła pora czystki — zbliżał się rok, odkąd
odtworzyliśmy oddział, więc trzeba go było zlikwidować i wybrać się
na nowe polowanie. Peter miał mi pomóc, bo załatwiało się jednego
po drugim, na osobności, i ciągnęło się to bez końca - to zawsze była
bardzo długa noc. Nigdy wcześniej nie protestował, ale tym razem
zaczął się upierać, że kilku żołnierzy ma potencjał i należałoby ich
zatrzymać. Odmówiłem, bo Maria nakazała mi pozbyć się wszystkich.
Połowę roboty mieliśmy już sobą, ale Peter, zamiast zapomnieć o
sprawie, robił się coraz bardziej nerwowy. Zastanawiałem się już, czy
nie powinienem go odesłać i zakończyć wszystko samemu, ale
wezwałem jeszcze jedną ofiarę. Ku mojemu zdziwieniu, wyczułem
nagle, że w Peterze rozgorzał wielki gniew. Na wszelki wypadek
przygotowałem się na jego atak, pocieszając się, że w pojedynkach
nadal nie miałem sobie równych.
scandalous
W szeregach nowonarodzonych miewaliśmy teraz także kobiety i
ofiara, którą wywołałem, była właśnie jedną z nich. Miała na imię
Charlotte. Gdy tylko ukazała się naszym oczom, wszystko stało się
jasne. Peter krzyknął, żeby uciekała, a sam rzucił się biegiem w ślad
An43 + Eleonora