STEPHENIE MEYER Zaćmienie

zagwarantował mi, że przestanę być człowiekiem, kiedy skończę
szkołę średnią, a to miało nastąpić już za parę tygodni.
Przeszedł mnie dreszcz, kiedy uświadomiłam sobie, jak niewiele
czasu mi zostało - mi i moim najbliższym. Zaledwie kilka metrów ode
mnie Charlie, jak niemal co wieczór, oglądał mecz. Na dalekiej
Florydzie moja mama, Renee, wciąż liczyła na to, że spędzę u niej
wakacje. A Jacob? On miałby najgorzej. Rodziców mogłam
oszukiwać nawet przez wiele miesięcy, wymawiając się brakiem
pieniędzy na bilet lotniczy, nawałem pracy czy chorobą, ale on
wiedziałby, co jest grane, od samego początku. Samo to, że
wybrałabym uczelnię daleko od domu, wzbudziłoby jego słuszne
podejrzenia.
Przez chwilę wizja tego, ile bólu miałam sprawić mojemu
przyjacielowi, przyćmiła wszystko inne.
- Bello - wyszeptał Edward, widząc, co przeżywam. - Naprawdę,
nie ma pośpiechu. Nie pozwolę cię nikomu skrzywdzić. Możesz
zwlekać z tym, ile tylko ci się podoba.
- Nie chcę zwlekać. - Uśmiechnęłam się blado, próbując obrócić
wszystko w żart. - Chcę być takim samym potworem jak ty.
Zacisnął zęby.
- Nawet nie masz pojęcia, jakie bzdury wygadujesz - warknął,
po czym jednym ruchem rozłożył na stole pomiędzy nami gazetę
Charliego. Palcem wskazał na największy z nagłówków na pierwszej
stronie:
scandalous
An43 + Eleonora