STEPHENIE MEYER Zaćmienie

— Oddychaj - przypomniał mi z uśmiechem. Posłusznie zrobiłam
wydech.
— Rozumiesz mnie, Bello? Rozumiesz mnie choć trochę? Przez
ułamek sekundy tak było. Zobaczyłam siebie z włosami
upiętymi szpilkami w płaski kok, w sięgającej podłogi spódnicy i
ozdobionej koronkami bluzce z wysokim kołnierzem. I Edwarda w
kremowym surducie, z bukietem polnych kwiatów w dłoni,
siedzącego koło mnie na werandzie drewnianego domu.
Potrząsnęłam głową i przełknęłam ślinę. Jak w Ani z Zielonego
Wzgórza.
— Problem w tym — powiedziałam, wymigując się od odpowiedzi
- że dla mnie „małżeństwo" i „wieczność" niekoniecznie idą
z sobą w parze. Poza tym, jak by nie było, żyjemy w moich czasach i
to do nich powinniśmy się dostosować.
Edward miał gotową ripostę.
— Nie zapominaj, że „twoje czasy" też już niedługo będą za nami.
Czy na nasze decyzje aż tak bardzo muszą wpływać przemijające
zwyczaje dominującej w danym miejscu grupy społecznej?
Wydęłam wargi.
— Wiesz, kiedy wejdziesz między wrony...
Zaśmiał się.
— Nie musisz podejmować dziś żadnej decyzji. Uważam tylko,
że warto próbować zrozumieć drugą stronę. Chyba się w tym ze mną
zgodzisz.
- Więc twój warunek...
scandalous
An43 + Eleonora