STEPHENIE MEYER Zaćmienie

Musiałam chwycić się za brzuch, a oczy zaszły mi Izami. Przytulił
mnie do siebie i poczułam, że też się śmieje.
- Och, Edwardzie... - Doszłam już nieco do siebie. - Wieczność
bez ciebie nie ma dla mnie najmniejszego sensu. Nie chcę spędzić z
dala od ciebie ani jednego dnia.
- Milo to słyszeć - powiedział.
- Tyle że... to niczego nie zmienia.
- Ale lepiej cię teraz rozumiem. Bo naprawdę rozumiem twój
punkt widzenia, Bello. I chciałbym, żebyś i ty wzięła pod uwagę mój.
Uspokoiłam się już zupełnie, więc pokiwałam głową, żeby zachęcić
go do mówienia.
Spojrzał na mnie z rozrzewnieniem.
- Widzisz, ja zawsze byłem tym typem chłopaka, a właściwie
mężczyzny, bo w moim świecie byłem już mężczyzną. Nie
rozglądałem się za swoją drugą połówką, o nie. Moim największym
marzeniem było zostać żołnierzem, bo głowę miałem pełną
wyidealizowanych wizji wojny, którymi karmiono w owym okresie
potencjalnych ochotników. Ale gdybym poznał odpowiednią
dziewczynę... Nie, to za mało - gdybym spotkał wtedy ciebie - nie
mam wątpliwości, co do tego, jak bym się zachował. Tak, byłem tym
typem chłopaka, który ustaliwszy, że jesteś tą jedyną, padłby zaraz na
kolana i poprosił cię o rękę. Chciałbym zagwarantować sobie jak
najprędzej, że spędzę z tobą resztę wieczności — chociaż to słowo
miałoby dla mnie wówczas nieco inne konotacje. Wpatrywałam się w
niego szeroko otwartymi oczami.
scandalous
An43 + Eleonora