STEPHENIE MEYER Zaćmienie

przemianie. Czekał mnie skok w głęboką wodę, ale jej mroczna toń
sprawiała, że nie miałam ochoty zanurzyć w niej choćby małego
palca.
Czy zapomniałam, którego dziś mamy, właśnie ze strachu -ze strachu,
którego dotąd nie dopuszczałam do świadomości? Poznając datę,
musiałam też poznać tę skrywaną cząstkę samej siebie. Jedenasty
czerwca, ku memu ogromnemu zaskoczeniu, jawił mi się teraz jako
dzień, na który wyznaczono moją egzekucję.
Ledwie rejestrowałam to, że Edward otwiera przede mną drzwiczki,
Alice trajkocze na tylnym siedzeniu, a deszcz wybija werble na
przedniej szybie. Mój ukochany zdawał sobie chyba sprawę, że
towarzyszę im jedynie ciałem, bo nie starał się wyrwać mnie z
zamyślenia. Zresztą, kto wie, może się starał, ale tego nie
zauważałam.
Kiedy zajechaliśmy pod mój dom, zaprowadził mnie za rękę do
saloniku i posadził koło siebie na kanapie. Wpatrywałam się
niewidzącym wzrokiem w rozmytą szarość za oknem, zachodząc w
głowę, gdzie się podziało moje zdecydowanie. Dlaczego wpadłam w
panikę akurat teraz? Wcześniej sama odliczałam dni.
Nie wiedziałam, jak długo Edward pozwolił mi siedzieć w milczeniu,
ale kiedy ściana deszczu znikła w mroku, jego cierpliwość w końcu
się wyczerpała. Ujął delikatnie moją twarz w obie dłonie i spojrzał mi
prosto w oczy.
scandalous
- Powiesz mi, o czym myślisz? Zanim oszaleję?
Co miałam mu powiedzieć? Że jestem tchórzem? Brakowało mi słów.
An43 + Eleonora