STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- To już za tydzień? Jesteś pewna, że dziś czwarty? Żadne z nich
nie odpowiedziało. Alice pokręciła tylko głową, udając głęboko
rozczarowaną, a Edward uniósł brwi.
- To niemożliwe! Gdzie się podziały te wszystkie dni?
Zaczęłam liczyć w myślach, ale i tak nic mi się nie zgadzało.
Czułam się jak ktoś, kto nagle stracił grunt pod nogami. Tyle tygodni
się stresowałam, tyle tygodni się zamartwiałam, że najwyraźniej
straciłam kontakt z rzeczywistością. Miałam przecież wszystko
zawczasu załatwić, wszystko zaplanować. Nagle okazało się, że o
żadnym „zawczasu" nie może być mowy.
A ja zupełnie nie byłam gotowa.
Nie wiedziałam wciąż, jak się do tego wszystkiego zabrać: jak
pożegnać się na zawsze z Charliem i Renee, jak pożegnać się z
Jacobem, jak pożegnać się z... byciem człowiekiem.
Wiedziałam niby dokładnie, czego chcę od życia, ale gdy przyszło co
do czego, uświadomiłam sobie, że okropnie się boję.
Teoretycznie nie marzyłam o niczym więcej - w końcu zostanie istotą
nieśmiertelną było dla mnie równoznaczne z życiem z Edwardem już
na zawsze. No i nareszcie mogłabym przestać się przejmować trzema
różnymi grupami bądź osobami, które dybały na moje życie. Nie
miałam zamiaru dłużej czekać, smakowita i bezbronna, na to, aż
któreś z nich w końcu mnie dopadnie.
scandalous
W teorii cała ta operacja miała sens, ale w praktyce...
W praktyce, żywot wampira był dla mnie jedną wielką niewiadomą.
Dowiedzieć się, jak to naprawdę jest, miałam dopiero po swojej
An43 + Eleonora