STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- Może rano - powtórzył.
- Czytałeś coś? - zapytałam w półśnie.
- Wichrowe wzgórza. Zmarszczyłam czoło.
- Myślałam, że nie lubisz tej książki.
- Zostawiłaś ją na wierzchu. - Świadomie usypiał mnie swoim
monotonnym głosem. — Poza tym, im więcej spędzam z tobą czasu,
tym więcej ludzkich uczuć zaczynam na nowo rozumieć. Nie
spodziewałem się, że będę umiał do tego stopnia wczuć się w
położenie Heathcliffa.
-Aha.
Powiedział coś jeszcze, bardzo cicho, ale już wtedy spałam.
Nazajutrz ranek powitał mnie perłową szarością nieba. Edward spytał
mnie o mój koszmar, ale nie potrafiłam przywołać żadnych
szczegółów. Pamiętałam tylko, że było mi zimno i że bardzo się
ucieszyłam, zastając go przy sobie po obudzeniu. Pocałował mnie
potem, na tyle mocno, że zabrakło mi tchu, a potem poszedł do domu
przebrać się i zabrać samochód.
scandalous
Ubrałam się szybko, bo nie miałam większego wyboru - kimkolwiek
był ten, kto zakradł się do mojego pokoju, mocno uszczuplił moją
garderobę. Było to prawie tak samo irytujące, co straszne.
Kiedy miałam już zejść na dół na śniadanie, mój wzrok padł na
Wichrowe Wzgórza leżące na podłodze przy łóżku tam, gdzie porzucił
je Edward. Książka była już tak zniszczona, że otwierała się zawsze w
miejscu, gdzie zakończono jej czytanie. Tak było i tym razem.
Zaciekawiona, podniosłam ją z ziemi, starając się przypomnieć sobie,
An43 + Eleonora