STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- Czeka? - powtórzyłam ogłupiała.
Wytężyłam wzrok. Kilkadziesiąt metrów dalej rzeczywiście stało
srebrne volvo. Na jego widok przyspieszyło mi tętno.
- Masz — powiedział Jacob, wsuwając mi coś w dłoń.
Telefon Edwarda.
- Zadzwoniłeś po niego?
Chłopak szeroko się uśmiechnął.
- Doszedłem do wniosku, że jeśli będę uprzejmy, to pozwoli
zostać ci z nami trochę dłużej.
- To bardzo milo z twojej strony. - Byłam szczerze wzruszona. —
Naprawdę jestem ci wdzięczna. I jeszcze raz wielkie dzięki za
zaproszenie. Te opowieści... - Zabrakło mi słów. - Niesamowite.
Nigdy nie byłam na czymś takim.
- Żałuj, że nie doczekałaś tego, jak połykałem tę krowę -
zażartował. - Cieszę się, że ci się podobało. Hm... Było mi tak
przyjemnie. Że spędzasz ze mną czas.
Coś mignęło na tle czarnej ściany lasu — coś jasnego jak duch. Ktoś
przechadzał się nerwowo tam i z powrotem.
- Cierpliwy to on nie jest, prawda? - spytał Jacob, widząc, że
zauważyłam Edwarda. - No, idź już, idź. Tylko nie zapomnij niedługo
znowu się pojawić!
- Pojawię się - obiecałam, uchylając drzwiczki.
Zadrżałam, bo do wnętrza auta wtargnęło zimne powietrze.
- Słodkich snów. I o nic się nie martw - będę dziś stał na warcie.
Na moment zatrzymałam się.
scandalous
An43 + Eleonora