STEPHENIE MEYER Zaćmienie

- Nie - zaprzeczyłam szybko i wróciłam do mycia naczyń.
Znowu się zaśmiał. Pewnie myślał, że zarumieniłam się właśnie
z tego powodu, gdy tak naprawdę zawstydziłam się wyłącznie własnej
gapowatości.
- No to chyba zabiorę się do pracy - oświadczył i westchnął. -
Jeszcze pijawka będzie mi robić wymówki, że się z naszej strony
niedostatecznie przykładamy.
- Jacob, to nie jest twoja praca...
- Jak nie praca, to wolontariat - przerwał mi. - Mniejsza o
nazewnictwo, pokaż mi lepiej, gdzie był ten intruz.
- U mnie w pokoju.
Cały się spiął. Nie spodobało mu się to tak samo, co Edwardowi.
- Nie będzie mnie góra dwie minuty — zapowiedział.
Szorowałam trzymany przez siebie talerz centymetr po centymetrze.
Jedynymi dźwiękami dobiegającymi moich uszu były te wydawane
przez plastikową szczotkę w zetknięciu z ceramiczną powierzchnią.
Nad moją głową ani nie kliknęły drzwi, ani nie zaskrzypiała żadna
deska. Nic. Uświadomiłam sobie, że trzymam czysty już od dawna
talerz, i postanowiłam skoncentrować się bardziej na zmywaniu.
- To tylko ja. Znowu mnie zaskoczył.
- Boże, Jake! Kiedyś dostanę zawału.
- Przepraszam. Masz. - Podał mi ściereczkę, żebym się wytarła. -
Wynagrodzę ci to: ty pozmywaj, a ja wszystko wypłuczę i wysuszę.
- Umowa stoi.
Podałam mu pierwszy talerz.
scandalous
An43 + Eleonora